برایت. به تاریخ اردیبهشت‌ماه سال جدید

برای تو مینویسم
برای تو که خیلی دوستت دارم
تویی که هروقت فکر میکنم شاید این یک بن‌بست باشد، می‌آیی و یک راه تازه باز میکنی.
تویی که جز دوست داشتنت می‌توانی بی‌آنکه بدانی به من بیاموزی و من شاگرد زرنگی‌ام این را اعتراف میکنم، اما عالمی‌ام که عمل کردن را دیر می‌آموزد.
بدان که این روزها تمرین وسعت قلب میکنم. و هرگاه راه و چاه این تمرین‌ها را گم کنم از روی دستت تقلب میکنم.
تو همانی که دوست داشتنت آنقدر آسان است که قلب نیمه‌سخت و نیمه‌خام مرا به لطافت وا میدارد.
ای به سیاق خود رها، امیدوارم دوست داشتن من هم کار آسانی باشد.

این نامه خیلی خصوصی‌ست. عیبی ندارد ولی.

از پر سود ترین فیلم DC بیاموز

سلام
خوش آمدی به غار تنهایی من که این روزها خودش هم تنهاست بی حضور من.
قول میدهم که آشفته خواهم ماند و نوشت‌‌‌‌.
قول نمیدهم که یاد گرفته‌باشم چطور از نعمت آشفتگی استفاده کنم.
ولی ما یک‌جایی باید زورمان به این دنیای بی‌صاحب برسد.
دنیا دیوانه شده. دیگر عقل و منطق نمیفهمد. بیا ما هم نفهمیم. من قول میدهم که عقل را کنار بگذارم.
ما در کنار تمام آرزوها و انگیزه‌هایمان به یک ذهن آلوده و عصبانی نیاز داریم.
آرزوهای ما برای محقق شدن عصیان میخواهد. زیر همه چیز زدن و ترک کردن تمام پایبندی‌هایمان را.
مثل درخت‌های قیصر امین پور که برای باهم بودن انقدر به آسمان قد کشیدند و در زمین ریشه دواندند که دیوار بلند بین‌شان برای مانع شدن خیلی کوتاه شد.
مثل بلندترین ساختمان مرکزی هیروشیما که بعد از بمب چندین تنی اتم، حالا کوتاه ترین بنای شهر است.
دنیای ما همان دیوار است و حال امروزمان همان بمب چند تنی که نامش را little boy گذاشته بودند.
لیتل بوی‌ها تا منفجر نشوند لیتل بوی خواهند ماند‌.