پاک زاد و پاک زی

شبها، عصرها یا ظهرها که به خانه برمیگردم دلم میخواهد یک فنجان چایی بنوشم همراه با یک تکه بیسکوییت.

این بار اما روال رفع خستگی را تغییر داده ام و بعد از یک روز سخت و پرکار دلم میخواهد از این روزهایم بنویسم.

از آدم های کم رنگ و پررنگ، از آنها  که خودشان را توی دلم جا میکنند و آنها که جایشان را توی دلم برا نفر بعدی خالی میکنند و میروند.

از آدم هایی که دانسته یا ندانسته با رفتارهایشان پله میسازند و آنقدر بالا میروند که روی چشم آدم جا میشوند یا کسانی که با سقوط آزاد، خودشان را از چشم آدم می اندازند.

قدیم ها دلم میخواست به هر قیمتی هم که شده آدم ها را دوست بدارم و دوستشان باشم، البته صبر کنید الان هم همان است. آه فکر میکردم بزرگ شده ام آدم حتما باید بیاید توی وبلاگ بنویسد تا بفهمد هنوز هم از خودش عقب است؟

بی انصاف نباشم اوضاع آنقدرها هم بد نیست، میدانید؟ الان حداقل میدانم چگونه آدم هایی را نمیخواهم و پای نخواستنشان ایستاده ام و این آرامم میکند، مرا معتمد خودم میکند از اینکه کم کم دارم بادیگارد خوبی برای خودم میشوم.

اما یک بار نوشتم آدم هایی را میخواهم که عین آب زلالند. نمیدانستم وبلاگ مثل امامزاده حاجت میدهد، اصلا چطور است بیایم گلیم آرزوهایم را اینجا پهن کنم و منتظر باشم کائنات پایشان را توی آن بگذارند؟ بله، بغیر از طاهره که نمونه اعلای آفرینش است و نجیب تر از او به دنیا ندیده ام، چندیست دوستی یافته ام که او هم انگار پاک زاده شده و پاک زیسته است. این روزها فکر میکنم چطور میشود از این آدم ها مراقبت کرد، چطور میشود به اندازه خوب بودنشان هوایشان را داشت، چطور میشود به اندازه ای که شایسته هستند دوستشان داشت.

دوست عزیز من، خوشحالم و همه ما خوشحالیم که تو پیدایت شده است. دیروز به من گفتی بنویس، نوشتم. 

بخوان و خودت را از نگاه من بشناس.